На заканчэнне гэтых успамінаў  яшчэ два сюжэты (дзьве сітуацыі). Шчыра цікавіўся ўсімі з’явамі (падрабязнасцямі) жыцця рабочых. Меў такуюж рэпутацыю (аўтарытэт) сярод людзей, як і дырэктар. Якое гэта задавальненне! 

Чэрвень 1939 года — дырэктар за граніцай. Паўната праў па кіраўніцтву фабрыкай у мяне. Раблю будзѐнны абход фабрыкі (гэта рабілася не адзін раз на дзень). Затрымаўся пры палоснай піле, у аддзеле (цэху) lamelek. Цудоўная машына, вялікіх памераў. Працуе на ѐй высокакваліфікаваны рабочы Лазарэнка, мужчына каля 50 гадоў, з доўгімі вусамі, спакойны, не гаварлівы, але незвачайна старанны ў працы. Любіў машыну і ўтрымліваў яе ў такой чысціні, як на караблі. Усе часткі былі дагледжаны і блішчалі чысцінѐй. 

Мікашэвіцкае прадпрыемства драўніны "Ольза" — так гучала афіцыяльная назва фабрыкі дыкты, паркету і лесапілкі (тартакі) ў Мікашэвічах. Маючы намер заняць пост кіраўніка прадпрыемства, павінен быў, з дапамогай дырэктара, пазнаѐміцца з усімі праблемамі фабрыкі і з сацыяльнымі праблемамі. Па прыродзе сваѐй не меў схільнасці да вывучэння грамадска-сацыяльных пытанняў, аднак, ―па пасадзе‖, вымушаны быў тымі справамі займацца. Сацыяльныя  пытанні цікавілі мяне перш за ўсѐ як начальніка. Ніякаму начальніку нельга быць абыякавым  (раўнадушным) да клопатаў, патрэб і справядлівых памкненняў (чаканняў) падуладных людзей, да таго ж імкнуўся, перш за, ўсѐ да пазнання людзей і ўмоў іх працы, каб мець абаснаваныя меркаванні (аргументы) для прыняцця пастаноў, якія б адпавядалі запатрабаванням работнікаў. Асабіста магу сцвярджаць, што маштабы, адносна якіх вырашаліся сацыяльныя праблемы на Мікашэвіцкім Прадпрыемстве, былі на самым высокім узроўні. Была то бясспрэчная заслуга непераўзыйдзенага інтэлігентнага і мудрага чалавека, якім з'яўляўся генеральны дырэктар Самуіл Гомберг. 

 На Каляды — (Ражство Хрыстова) прыехала да мяне мама і хутка пасля святаў два браты — Томэк і Юрэк). Дырэктар, вяртаючыся разам са мной з лесу, кажа: "Пан Стэфан, з 6-га і па  16-е студзеня будзе (адкрыты) сезон палявання. Прашу прыгатаваць планы палявання. Будуць два бельгійцы, пасол Бельгіі ў Варшаве, інжынер Сасноўскі, стараста і другія. Чы мае пан стрэльбу?"  Адказваю: "Пан дырэктар, планы я падрыхтую, але не хацеў бы ўдзельнічаць у паляванні! " "Чаму?" шчыра здзівіўся дырэктар.  "Не хачу, каб казалі, што прыехаў граф, заняў высокую пасаду і забаўляецца на паляванні, атрымоўваючы пры гэтым высокія выплаты. " ―"Пан Стэфан, паважаю Вашу думку і пасаду, але Ваш удзел у паляванні — гэта безумоўны службовы абавязак. Пан павінен ведаць лес. Акрамя таго, гэта адна з найлепшых аказій пазнаѐміцца з персаналам ляснічых, леснікоў, гаѐвых (стражнікаў лесу, якіх было іх 267), з людзьмі, якія будуць удзельнічаць у загонах. Пан павінен пазнаѐміцца з гасцямі, якія маюць пэўную ўладу і магчымасці, і даць ім магчымасць пазнаѐміцца з Вамі. Гэта найлепшая аказія і абавязак Пана". Зразумела, што такая пастаноўка справы мне вельмі спадабалася. З вялікім энтузіязмам праз 10 дзѐн падрыхтаваў план палявання, карыстаючыся парадамі ляснічых і леснікоў. А потым прымаў гасцей. Мама была мне безадказнай памочніцай дома, адыгрываючы ролю гаспадыні. Адзін бельгіец, стараста і палкоўнік КАП жылі ў маім доме.

Аўтар прапанаванага вам расказу, Стэфан Марыян Раствароўскі (1907-1981), дачакаўся зусім нядаўна свайго жыццяапісання ў польскім біяграфічным слоўніку (том ХХХII, стар. 238-240): нарадзіўся ў Кракаве, вучыўся ў школе г. Любліна, скончыў Вышэйшую Гандлѐвую Школу ў Антверпене, па заканчэнню службы ў войску пачаў працу ў Польскім Прадстаўніцтве (Агенстве) Экспарту Драўніны на прадпрыемствах фірмы ―"Агахель" і ―"Ольза" на Палессі, ў павятовым мястэчку Мікашэвічы, выконваў абавязкі намесніка дырэктара не поўных два гады да пачатку вайны 1939 года.

Быў сведкам вераснѐўскай кампаніі. У час акупацыі працаваў у лясной адміністрацыі ўласнасці Замойскіх, супрацоўнічаў (у гады вайны 1941-1945 гадоў) з А.К. (Армія Краѐва) 1, некалькі месяцаў адбываў пакараннне за сабатаж у турме. У 1945-46 гадах прымаў удзел у тайнай арганізацыі (―W i N‖— ―Вольнасць і Незалежнасць‖)2. Эмігрыраваў, жыў спачатку ў Бруселі, затым у Францыі. Заўжды працаваў ў лясніцтве. Пасля вайны ажаніўся, дзяцей, аднак, у яго не было. Памѐр у Францыі.